De lange weg terug

Waarom ONS Kantelhuis mij zo nauw aan het hart ligt heeft alles te maken met de hel waar ik zelf vandaan omhoog ben geklommen.

Als je me 20 jaar geleden had verteld dat ik zelf ooit de nood zou hebben aan een dergelijke plek als ONS Kantelhuis, had ik je waarschijnlijk heel hard uitgelachen. Ik had een goedbetaalde baan als salesmanager en maakte weken van soms wel 60/70 uur. Tot mijn lichaam stop zei en ik in een burnout terecht kwam en daar bovenop als bonus de diagnose fibromyalgie kreeg. Voor mij was dit een eerste keerpunt, want het zorgde ervoor dat ik wel naar binnen moest keren. Ik begon me te verdiepen in de gevolgen die stress en mijn mindset hadden op mijn lichaam en hoe dat op een natuurlijke wijze te benaderen.

Het zette echter ook een ander proces in werking, namelijk dat mijn toenmalig echtgenoot en ik nog verder uit elkaar groeide. Pas toen werd duidelijk hoe verschillend en onwetend we eigenlijk waren. Door mijn burnout en fibromyalgie was ik niet in staat terug te keren op mijn oude werk en ik begon na een jaar weer parttime te werken bij een autodealer. Wat na een jaar ook weer ophield toen ik door zwangerschap en bekkeninstabiliteit weer thuis kwam te zitten. Toen begon ik (min of meer uit verveling) met bloggen en  parttime online ondernemen, want hoewel ik rekening moest houden met mijn beperkingen, ik wilde toch een bepaalde mate van onafhankelijkheid behouden. En hoewel een mooie opstap en goed lopend verkocht ik dit en begon ik later een eigen holistische praktijk aan huis. Want daar bleek uiteindelijk mijn passie echt te liggen. En hoe meer ik groeide, hoe onzekerder en jaloerser hij werd en projecteerde dat op mij. De fysieke lijm die onze relatie bijeenhield (want emotioneel waren we nooit echt intiem geweest) begon op te drogen.  Wat ooit als een puberliefde, zonder enig begrip van wat liefde werkelijk was, was begonnen, was vervallen in een set voorwaarden en ruildiensten waar we ons geen van beiden meer in konden vinden.

Het huwelijk was inmiddels niet meer te redden en we gingen uit elkaar nadat bleek dat hij een geheime relatie met een veel jongere vrouw had. Het huis werd met groot verlies verkocht en ik moest weer bijna fulltime gaan werken in de sales om voor mijn kinderen te kunnen zorgen en mijn particuliere huurwoning te kunnen betalen. Ik kwam in overlevingsmodus te staan en mijn zelfbeeld had een flinke knauw gekregen. Ineens stond ik overal alleen voor, want hij verdween niet enkel uit mijn leven, maar ook uit dat van de kinderen en droeg financieel ook niet bij want ook hij zat aan zijn max met de schulden van ons oude huis. Ik was eenzaam en had het gevoel het allemaal niet alleen te kunnen dragen en onbewust ging ik op zoek naar een nieuwe partner.

Na een paar maanden ontmoette ik een charismatische man en ik was head over heels verliefd. Hij had een goede baan als interim manager bij de bank en een flink inkomen. Dat dit later allemaal op een leugen gebaseerd bleek te zijn kwam ik pas te laat achter toen we al samenwoonden en ik op zijn aanraden mijn baan had opgezegd en weer zelfstandig iets had opgestart. Naast het feit dat hij een narcist bleek te zijn, was het ook een pathologisch leugenaar die helemaal geen baan bleek te hebben en van alles bij elkaar had gelogen. Dit kwam naar voren toen we het koopcontract voor een woning hadden getekend en bleek dat hij zijn werkgeversverklaring had vervalst. De huur bleek al maanden niet betaald en ik stond van de ene op de andere dag op straat met mijn drie kinderen.

Toen begon de zwartste periode in mijn leven. Zonder tijd om op adem te komen moest ik op zoek naar een baan en een onderkomen. Weer terug de sales in dus, maar mijn stressniveau was inmiddels torenhoog door alle schuldeisers die bij mij kwamen aankloppen omdat hij onvindbaar was en de huur was niet meer op te brengen door alle betalingsregelingen. Ik moest wederom op zoek naar nieuwe woonruimte, ik vond al snel iets, betaalbaar maar ik kon me daar niet inschrijven en ik moest dagelijks een uur reizen om naar werk te gaan en de kinderen naar school te brengen. De kinderen had ik in mijn oude woonplaats op school gelaten zodat ze in ieder geval nog 1 stabiele omgeving hadden.

Toen mijn auto het begaf en ik geen nieuwe aan kon schaffen kwam ik met mijn werk in de knel want het OV was niet betaalbaar dagelijks voor 4 personen met wat overbleef maandelijks. Ik raakte mijn baan en dus mijn inkomen kwijt en kwam niet voor een uitkering in aanmerking omdat ik geen inschrijfadres had. Ik kon ook geen werk vinden omdat ik nergens stond ingeschreven. En de schuldeisers, het werden er steeds meer en ze bleven aankloppen. Totaal ingestort klopte ik aan bij crisisopvang, maar die konden me niet plaatsen want ik had een dak boven mijn hoofd. En daar stond ik weer, voor de tweede keer met een dreigende huisuitzetting boven mijn hoofd omdat ik de huur niet meer kon betalen en ook geen geld had voor borg voor een andere woning. De schulden waren inmiddels flink opgelopen door alle kosten.

Ik was emotioneel dood en zag nog maar 1 uitweg en begon als escort te werken. In 1 weekend haalde ik binnen wat nodig was om weer iets te kunnen huren en ik verhuisde terug vlakbij mijn geboorteplaats, maar ook dit was particulier en ik kon me niet inschrijven. Noodgedwongen bleef ik escortwerk doen en een jaar later tijdens een vakantie met mijn ouders stortte ik emotioneel volledig in, ik kon het niet meer opbrengen zo te leven en biechtte ik met het schaamrood op mijn kaken alles op. Ik schreef me in bij mijn ouders, maar woonde in hun tuinhuisje ivm plaatsgebrek. Maar hierdoor kon ik me gelukkig wel weer inschrijven bij de gemeente en een uitkering aanvragen.

Ik kreeg met urgentie een flatje toegewezen met behulp van maatschappelijk werk en ik schakelde zelf jeugdzorg in om mijn jongste dochter te helpen deze traumatische ervaring te kunnen verwerken. De oudste woonde inmiddels bij haar vriend in en de middelste woonde gelukkig al ruim twee jaar in het buitenland. Mijn hulpvraag leidde echter naar een onder toezicht stelling van mijn jongste dochter en kort daarop een gijzelneming door het CJIB voor een boete die ik niet kon betalen, waardoor mijn uitkering en inmiddels opgestarte schuldhulpverlening werd stopgezet. Toeslagen waar ik recht op had kreeg ik niet, deze werden direct door de belastingdienst weer verrekend maar werden wel als inkomen meegeteld. Dit alles samen resulteerde in een uithuisplaatsing in een crisisopvang voor mijn jongste dochter omdat ik mijn fundering maar niet op orde kreeg.

Omdat ik een paar dagen gevangen had gezeten ivm de gijzeling kreeg ik hulp aangeboden van een stichting en een daaraan gekoppeld maatschappelijk werkster. En hoewel zij alles op alles zette, koppelde ze me helaas ook tot 2 maal toe aan een malafide bewindvoerder waardoor ik weer alles kwijt dreigde te raken wat ik precair had opgebouwd. Ik betaalde al 3 jaar af, maar was nog geen steek verder gekomen, sterker nog ik had nog meer schulden dan daarvoor.

Van de sterke vrouw was inmiddels enkel nog een zielig hoopje mens over. Ik was het vertrouwen in de hulpverlening totaal kwijt toen jeugdzorg begon over plaatsing van mijn dochter in een pleeggezin en met mijn laatste beetje kracht en verstand schakelde ik zelfstandig een psychiater in om me te beoordelen op mijn ouderlijke kwaliteiten. Daar kwam in naar voren dat ik een uitstekende ouder was met een goed vermogen om haar behoeften in te schatten. Dit was mijn redding, want enkel om financiele reden was er geen gegronde reden en voorkwam dat ik mijn dochter volledig kwijtraakte. Maar dit kostte mij wel mijn laatste beetje kracht en waardigheid.

Maar iemand zag dat zielig hoopje mens door een van mijn razende blogs over het ware “vangnet” hier in NL en bood me hulp aan in de vorm van een kostenloos verblijf van 2 weken in duitsland, een hoeve gerund door 2 dames van de kerk en praktische hulp bij mijn inkomsten en schulden door zijn team. Wat ik daar kreeg was onbetaalbaar, ik werd weer gezien als mens, een luisterend oor zonder oordeel, praktische hulp en ik kreeg de ruimte om te huilen en flink te rouwen. Maar wat ik daar vooral (her)vond was menselijkheid, hoop,  vertrouwen en de  kracht om door te vechten, omdat ik meer verdiende dan de situatie waar ik inzat. Ik voelde me eindelijk gezien en gehoord als mens in plaats van een complexe case of nummer. Een vrouw met een probleem in plaats van een probleemvrouw.

Stilletjes maakte ik toen een belofte dat als ik ooit weer er bovenop was, ik ook een dergelijke sanctuary wilde realiseren.

Mijn dochter kwam al snel daarna weer bij me wonen en ik had een extra reden om voor door te vechten. Het herstelproces was intensief en duurde jaren maar ik ben er uiteindelijk gekomen, mindfulness hield me op de been en bracht me voorbij de angst, schaamte en de schuldgevoelens. Ik ben door schade en schande wijs geworden, en heb dat aangevuld met behoorlijk wat studies. Want tijd en drive had ik voldoende. Voor de economie ben ik afgeschreven, want al die stress heeft zijn sporen fysiek wel nagelaten. Maar geestelijk en emotioneel niet langer. In alles zat ook een heel groot geschenk, het leerde me compassie, overgave, balans, zelfliefde, zelfredzaamheid, zelfsturing en zelfcontrole, het leven zelf werd mijn ultieme spiegel en leermeester.

En nu ik mezelf heb hervonden en mijn ware zelf heb uitgegraven onder het puin van het verleden. Mijn lijf weer liefheb, mijn vertrouwen is hersteld en mijn relaties weer liefdevol en intiem zijn, is het tijd om mijn belofte om te zetten in daden.  Want als mens ben je ALTIJD wat waard en is er altijd wel iets dat je te bieden hebt voor een ander.

Maar wees altijd eerst van waarde voor jezelf.