1 april valt dit jaar 2018 samen met Pasen en op een zondag. Het is mijn verjaardag en ik word 56 jaar.
Het voelt een beetje als full cirkel komen, want op een zondag ben ik geboren en op de een of andere manier voelt dat altijd speciaal. Mijn levensverhaal begint echter nog voor mijn geboorte. Ze begint voor mij op het moment dat mijn moeder beseft dat ze weer zwanger is. Op de een of andere manier lijkt het erop dat toen haar bewustzijn besef kreeg van het nieuwe leven in haar buik, mijn bewustzijn daardoor werd aangeraakt en ik als bewust wezen ontwaakte. En alhoewel ik dit niet kan controleren, want ze is overleden toen ik 10 jaar oud was, heb ik in regressies ervaren dat ze helemaal niet zwanger zijn wilde zijn. Zie je, ik was het vijfde kind in ongeveer zes jaar tijd! Dat is ook best wel veel. Wat ik ook heb ervaren in dezelfde regressie, is dat ze zichzelf niet toestond te voelen dat ze mij niet wilde. Wat bij mij steeds opkomt is dat ze dat als ‘goed katholiek meisje’ natuurlijk niet mocht, niet blij zijn met de zwangerschap.
Het lijkt erop dat ze in plaats daarvan haar hoop op mij projecteerde. De hoop op dat jongetje wat ze tot nu toe nog steeds niet had gekregen en heel graag wilde. En de hoop op een makkelijke bevalling, als vijfde in de rij moest dat toch zeker lukken. Het mooiste, liefste, volmaaktste moest ik zijn (ervaring 1). Als laatste kind, want dat was wel helder. Geen kinderen meer hierna. En dat dit ‘geen kinderen meer’ met een andere voorbehoedsmethode moest dan ‘voor het zingen de kerk uit’ was helder. Want dat werkte toch niet.
5 kinderen in ongeveer 6 jaar tijd was daarvan wel het bewijs 😊.
En zo had ze haar hoop geprojecteerd. En ik was geen van beide. Geen jongentje en geen pijnloze makkelijke bevalling. In een aangezichtsligging ben ik geboren. Een manier van geboren worden waarvan ik pas vele jaren later (tijdens de Past Reality Integration (PRI) opleiding) heb begrepen dat dat een zeer pijnlijke bevalling blijkt te zijn voor zowel het kind als de moeder. Want na mijn regressie, waarin ik de pijn voelde van het zo geboren worden, ben ik gaan opzoeken wat een aangezichtsligging bevalling eigenlijk betekent. Ik kende het verhaal namelijk wel, in een meer romantische vorm. Eentje waarin mijn vader mij ter wereld heeft gehaald. En dat is ook een waarheid. Haar pijn en proberen ‘die pijn’ kwijt te raken (ervaring 2) en daarna de teleurstelling over, weer geen jongetje (ervaring 3), zijn de volgende twee energetische ervaringen waarmee ik als kind geconfronteerd werd op weg naar mijn leven los van mijn moeder.
Vergis je niet, ik weet dat mijn moeder van mij gehouden heeft, want het leven bestaat uit alles en alles hoort er bij. Voor mij als kind hebben echter deze drie ervaringen een imprint in mijn wezen gegeven die met mij zijn meegereisd. Deze ervaringen hebben de wijze waarop ik de wereld kon waarnemen lange tijd bepaald. En de andere kant van de medaille is dat de wereld zich gaat gedragen conform deze energetische imprint. Ken je het effect van familieopstellingen? Wel dat dus.
Het resultaat was dat ik me nergens thuis en veilig heb gevoeld, want overal ervoer ik en zag ik bewijs dat men mij niet wilde (ervaring 1), mits ik voldeed aan het ideale plaatje, wat dat plaatje dan ook was. Ik deed ontzettend mijn best om geaccepteerd te worden vanuit de verankerde overtuiging dat men mij niet wilde dus moest ik wel mijn best doen om steeds beter en beter te worden en desondanks ervoer ik steeds dat het perfect voldoen aan wat de ander wilde, niet lukte want men was regelmatig teleurgesteld (ervaring 3) en van binnen voelde ik me ook afgewezen als ik wel een compliment kreeg, want ‘ik’ was niet alleen de best doende Quinta. En waarom kon ik niet geaccepteerd worden zoals ik ben? Zowel de positieve als negatieve reacties hadden dus op mij het effect van afgewezen worden. En als ik ’s een keer deed wat ik zelf wilde of niet stilstond bij wat de ander misschien zou willen, leek het erop dat dit zelfstandige vrije gedrag, door anderen als pijnlijk, niet passend werd ervaren en ‘dat’ moest heel snel weg, verdwijnen (ervaring 2).
The things you do for love…….
Ik hunkerde naar de liefde van mijn moeder en vader waarvan ik dacht dat ik die was kwijtgeraakt omdat ik niet goed genoeg was. Deze twee aspecten hielden mij in een ratrace richting perfectie. En nooit was het goed genoeg. Allebei de gedachtes bleken niet waar te zijn. Ik was goed genoeg en ben dat nog steeds en ik was niks kwijtgeraakt, want hoe kun je iets kwijtraken wat er niet is? En nooit bestaan heeft.
En nogmaals mijn moeder hield van mij, net zo goed dat ze af en toe zeer boos was op mij, geïrriteerd of verdrietig, blij en trots was en teleurstelling tot walginggevoelens had. Want zoals ik al eerder zei in het echte leven is er altijd sprake van en, en, en….. Niet of of.
In het eeuwigheidsbewustzijn van een klein wezentje, wat we allemaal zijn geweest, bestaat er namelijk alleen maar een ‘alles of niets’ een ‘altijd of nooit’ dus een ‘of of’ bewustzijn.
In het gezin waar ik geboren was, voelde ik me niet veilig. Wij vijf zussen hebben waarschijnlijk onbewust elkaar beconcurreerd om de liefde van onze ouders te krijgen vanuit datzelfde ‘of of’ bewustzijn. Want in een ‘of of’ bewustzijn betekent het zien dat de liefde naar een ander gaat vaak dat er dan niet voldoende is voor jezelf en wordt deze ervaring gelabeld als levensgevaarlijk. Ik heb me niet veilig gevoelt buitenshuis. Want daar wachtte massa kinderen mij op om mij als ‘gebrandmerkt slachtoffer’ te achtervolgen, te pesten, te schoppen, te slaan, en uit te schelden. En in school was het niet veilig want de docenten zagen dit ‘pesten’ niet of kozen ervoor het niet te zien (een verhaal op zichzelf). Kortom, nergens voelde ik me veilig. De enige plek waar ik nog enige gevoel van veiligheid ervoer was binnen in mijzelf. Ik trok mij terug in mijzelf. Mezelf op deze manier beschermen tegen de afgrijselijke wereld waar ik voor mijn gevoel in terecht was gekomen. Want zo ervoer ik de wereld. Als een grauwe, bijna zwarte massa mensen die elkaar steeds pijn doen, waar geen licht is en wat mijn licht dreigt te doven. En boy, wat was ik bang dat mijn licht zou doven. Intuïtief wetend dat dat betekende dat ik mijn essence van wie ik ben dan kwijt zou zijn. Voor een deel klopt wat ik heb waargenomen, want als mensen onbewust zijn van hun eigen kwetsuren en trauma’s en ze hun eigen licht hebben afgeschermd geven ze de trauma’s aan hun kinderen en anderen door. En ik was me erg bewust dat wat er gebeurde en wat mensen elkaar daardoor aandeden niet klopte en dat dat niet de bedoeling zou moeten zijn. En met dit bewustzijn, dit weten en dit zien, bevestigen ik voor de anderen dat ik een vreemde eend in de bijt was. En maakte daarmee nog meer van mezelf een Target.
Het pesten is pas gestopt nadat mijn moeder is overleden. Op de een of andere manier konden de pesters het niet meer over hun hart verkrijgen om mij te blijven pesten. Negeren was wat er voor in de plaats kwam. Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik erger vind.
Ik heb mij zover in mezelf teruggetrokken en mij zo losgemaakt van mijn gevoel dat tijdens de puberteit ik niet meer in staat was om te lachen of te huilen. Als je één gevoel buiten wilt sluiten, sluit je alles buiten. Ik kon ook niet meer goed lichamelijk pijn voelen. Zo kon ik op een prachtige zomerdag behoorlijk verbranden zonder dat ik het voelde. Best wel een beetje link. En dat dit ongevoelig zijn niet leuk is, daarvan was ik me wel bewust. Het voelde doods, passieloos, afgesneden van mezelf, van anderen, en van de wereld. Intens eenzaam te midden van vele mensen. Als ik echter in het bos was kon ik mijzelf uren verliezen in het staren tussen de takken van majesteitelijke bomen en me verwonderen over de prachtigste vormen die de natuur liet zien en moederziel alleen voelde ik me daar nooit eenzaam.
Ik heb nog meer klappen van het leven ontvangen, klappen waarvan ik nu weet dat ze bedoeld zijn om wakker te maken. Want aan de ene kant was ik mij super bewust van wat er allemaal aan de hand is in deze ziek geworden maatschappij en aan de andere kant kan ik het niet verdragen daar te midden moeten leven, en trok ik mezelf steeds weer terug.
Maar niet voordat ik weer mijn uiterste best had gedaan om te bewijzen dat ik wel goed genoeg zou zijn.
In mijn levensverhaal hoort ook het ervaren van de armoede en door de wet gevoel van uitgesloten worden. Dit heb ik ervaren als jonge werkzoekende, als alleenstaande moeder in de bijstand en als werkende met eigenlijk best wel een OK salaris. Maar waar – door domme pech opgelopen schuld – van dat inkomen niet zoveel meer overbleef. De schaarste aan liefde die ik ervoer als kind zette zich voort in mijn leven en kwam op alle vlakken terug. Schaarste aan vrienden, schaarste aan eten, schaarste aan financiën, schaarste aan steun, schaarste aan eigenwaarde en schaarste aan zelfliefde.
Het bewustzijn wat ervoor zorgde dat ik kon zien dat de wereld waar ik in terecht was gekomen ziek was en grotendeels nog steeds is, zorgde er ook voor dat ik altijd op zoek ging en ga naar ‘hoe anders?’ Ik schuw daarbij niet om in de spiegel te kijken en te ontdekken hoe trauma’s te verwerken en waar ik zelf in kan veranderen. In deze zoektocht naar verwerking en verandering ben ik PRI tegengekomen. Heb ik de waarde van lotgenoten kunnen ervaren. Heb ik geleerd wat het betekent om vanuit ervaringsdeskundigheid je bijdrage te leveren aan een betere wereld. Heb ik mij kunnen en mogen ontwikkelen tot wie ik nu ben. Ontworstel ik me steeds verder van de blauwdruk van mij ‘ontstaan’. En ontmoet ik steeds meer mensen op mijn pad waarin ik mijzelf (h)erken en waarmee ik samenwerk aan de betere, liefdevolle samenleving. In essentie is het mijn missie om ons bewustzijn te verhogen waardoor compassie en liefde meer kan stromen. Een vorm van verbinding wat ik zo gemist had als kleintje. Een bewustzijn, waardoor de liefde weer centraal kan komen te staan en angst de plek krijgt waar die hoort. Als een overlevingsmechanisme die ons waarschuwt voor gevaar en in het hier en nu als volwassene 9 van de 10 keer geen goede raadgever is, omdat het gevaar waarover de angst gaat allang voorbij is.
Mijn verhaal heeft nog veel meer hoofdstukken.
Een hoofdstuk over ontrouw en overspel. Een hoofdstuk over geestelijke, lichamelijke en seksuele mishandeling, waarbij het vluchten via een blijf van mijn lijf huis hoort. Een hoofdstuk over schulden en uitsluitmechanismen. Een hoofdstuk over kansen krijgen en ontdekken dat er mensen zijn die mij wel zien en waarderen. Een hoofdstuk over opnieuw naar school gaan, daarmee de link in mijn hoofd dat scholen gevaarlijke plaatsen zijn, kunnen losmaken. Een hoofdstuk over kinderen krijgen en wat dat heeft gedaan met mijn behoefte aan liefde, zowel over liefde kunnen geven als krijgen. Een hoofdstuk over de verschillende soorten relaties die ik heb gehad en mijn neiging om te vallen voor juist die man die mij afwijst, pijn doet en daardoor steeds laat weten mij niet te willen en de man die lief is, niet te kunnen waarderen (foute bedrading). Een hoofdstuk over mijn seksualiteit, wat door behoorlijke beschadigingen heeft geleid tot 14 jaar totale afgeslotenheid voor welke vorm van intimiteit dan ook. Het hoofdstuk over mijn huidige seksuele ontwaken. En het hoofdstuk wat nu ‘as we speak’ geschreven wordt. Waarin een lieve vriend, die ik nu wel kan waarderen en steeds verder mijn wezen en hart binnen kan komen, met fijne collega’s, een liefdevol contact met mijn familie, prachtige nieuwe ontmoetingen en een hoofdstuk wat steeds meer geschreven wordt vanuit wie ik ben en wat ik wil in deze wereld. Dit zijn de hoofdlijnen in mijn huidige verhaal waar ik erg blij mee ben.
Ken je die uitspraak?
Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.
Onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn.
Het is ons licht, niet onze schaduw, die ons het meest beangstigt.
Weet je waarom dat is? Omdat we in een wereld terecht komen waar mensen door hun eigen trauma’s, waardoor ze hun licht is of hebben gedimd, het licht van de nieuwegeborenen niet kunnen verdragen omdat dit onbewust raakt aan hun eigen pijn, die ze niet willen en kunnen voelen. En door deze ervaringen hebben we de link gelegd in ons brein dat het ‘fout’ is om je licht te laten stralen, inclusief alles wat hoort bij de perfecte imperfectie van een baby’tje dat huilt, poept, de ander altijd nodig heeft, niets zelf kan en waarvan ouders soms behoorlijk wanhopig kunnen worden. De link die is gelegd, dat het gevaarlijk is om ‘jezelf’ te zijn, kan variëren van afgewezen voelen, bestraft worden, genegeerd zijn, teleurstelling ervaren, en ten diepste voelen, ze willen me (wie ik werkelijk ben) niet. En nog veel meer variaties die horen bij de separatie trauma’s die een ieder van ons heeft ervaren.
De hoopvolle boodschap is dat:
“Als wij ons licht laten stralen, we onbewust andere mensen toestemming geven hetzelfde te doen. Als wij van onze eigen angst bevrijd zijn, bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen.”
En wat is mijn hoofdopdracht? Waar komt het bij mij steeds weer op terug?
Zijn wie ik ben, staan voor waar ik in geloof, realiseren wat er nodig is en mijn licht niet meer onder de korenmaat zetten.
“Matteüs 5:14-17- Jullie zijn het licht in de wereld. Een stad die boven op een berg ligt, kan niet verborgen blijven. Men steekt ook geen lamp aan om hem vervolgens onder een korenmaat weg te zetten, nee, men zet hem op een standaard, zodat hij licht geeft voor ie der die in huis is.”
Ons huis is de wereld
En dus ONS KantelHuis. Wat een groots plan. Een veilige haven, een plek om gesteund te worden. Een plek om bij te tanken. Gezien, gehoord en begrepen te worden. En samen, heel veel samen. Regelmatig voel ik angst. Wil ik niet teveel, is het niet teveel? Gaat mij dat wel lukken? Gaat dat ons, ik ben niet meer alleen, YEAHhhh, lukken? Ook dat gaat over de angst om mijn licht te laten schijnen. En dus weet ik dat ik op de goede weg zit. Vertrouwen en de angst niet meer mijn raadgever laten zijn. Zo simpel eigenlijk.. De simpele route van de energie van liefde volgen, die ik eindelijk onder knie krijg. En ik sta er niet alleen voor, das een gift, waar ik zeer dankbaar voor ben.
NB- Ik ben dyslectisch en ondanks meerdere malen ‘n taalcheck is het bij mij vrij normaal dat er toch nog fouten in blijven staan. Ik hoop dat u daar aan voorbij kan kijken en dat de inhoud voor zichzelf mag spreken.