Met mijn ervaring nog levendig in het achterhoofd, en de ervaringen van anderen om me heen ziend en horend, is het mij zeer helder dat plekken als ONS Kantelhuis nodig zijn in de maatschappij. Dat is de reden dat, toen ze me voorstelden samen te gaan werken, ik er volmondig voor gekozen heb een samenwerkingsverband aan te gaan en mijn kunstkaarten via ONS Kantelhuis te koop aan te bieden. Een logische stap op het pad van mijn hart.
Toen ik in 2014 voor de beslissing kwam te staan tussen in mijn huwelijk blijven en mezelf daarin (blijven) aanpassen – en dus mijn hart verloochenen – of trouw zijn aan mijn hart en mijn weg als kunstenaar, met alle consequenties van dien, bleek dat geen keuze te zijn.
Sommige consequenties daarvan, zoals de enorme en pijnlijke veranderingen voor mijn kinderen, het onbegrip en de vijandige houding van sommige mensen om me heen, en bepaalde praktische gevolgen, bleken echter pittig. Tegelijk waren het ‘blessings in disguise’. Verborgen zegeningen. Eén daarvan was de ervaring dat ik, door trouw te blijven aan mezelf, ook het beste voor een ander zorgde.
Een hele reis volgde. Net als dat het ouderschap iets is dat je van tevoren niet leert, maar enkel kunt ervaren in de praktijk, is een echtscheiding uitvoeren dat ook.
De reis kwam op een punt dat ik, in de aanloop naar de datum 1 april 2016, de situatie aankeek geen eigen dak meer boven mijn hoofd te hebben. Ik had vanaf dat moment al wel officieel gedeeld co-ouderschap over drie minderjarige kinderen en, tot vlak voor de oplevering van ons huurhuis, geen idee waar ik met hen naartoe moest. Ik had, in overleg met mijn ex-partner, voor het fulltime moederschap gekozen; ik stond ten dienste van ons gezin. Daardoor was ik in 2016 al ruim 8 jaar uit het arbeidsproces en had ik op dat moment geen eigen inkomen.
Ik had ingestemd met het opzeggen van de huur van ons gezamenlijke huis omdat we in een vicieuze cirkel zaten die ergens doorbroken moest worden. Het leven vraagt ons soms om offers te brengen, niet wetend waar het schip zal stranden. Een van de offers die ik diende te brengen was het opzeggen van de huur, waardoor ik mijn (thuis)basis opgaf.
Naarmate april naderde en ik geen huis vond, schoot ik aardig in de angst. Die vertaalde zich in een gevecht: een gevecht om te krijgen waar mijn kinderen en ik recht op hadden, namelijk passend onderdak. Door een partneralimentatie en toeslagen van de belastingdienst had ik per april wel een basisinkomen. Maar omdat de echtscheiding op 1 april nog niet uitgesproken was door de rechtbank, kon ik geen urgentie aanvragen bij de woningbouw. Mijn inkomen was niet toereikend om in de vrije sector te huren en een kamer huren was niet realistisch gezien mijn drie kinderen, die iets meer dan de helft van de week bij mij woonden.
Uit radeloosheid ben ik mijn verhaal gaan delen op Facebook: ik schreef over de situatie die ik aankeek en wat dat met mij deed. Ik lette er daarbij nauwgezet op de verantwoordelijkheid bij mezelf te houden en anderen niet te beschuldigen. In mijn schrijven ging ik in alle naakte openhartigheid staan voor mezelf, mijn kinderen en onze situatie. Bij iedere keer dat ik mijn verhaal deelde, ging ik een stuk schaamte voorbij – en achteraf gezien bleek dat een van de grootste zegeningen uit dit hele proces: de innerlijke bevrijding op schaamte.
In een later stadium volgde een andere bevrijding, die op schuld.
Mijn creativiteit opende zich door dit hele proces nog verder en daardoor ontdekte ik het bestaan van instanties die niet openlijk bekend waren. Tegelijkertijd bleven vrijwel alle deuren van deze instanties voor mij dicht omdat ik niet aan hun criteria voldeed. Ik voelde me met m’n rug tegen de muur staan.
Vlak voor 1 april ging onverwacht tóch een deur open en gebeurde er voor mij een wonder. Er kwam een onbekende weldoener in mijn leven, die besloot een huis voor mijn kinderen en mij te kopen. Op lange termijn was er een oplossing en er viel een ongelooflijke last van mijn schouders.
Tegelijkertijd bleef het probleem op korte termijn hetzelfde: ik had nog geen onderdak voor mijn kinderen en mezelf. Ik bleef mijn verhaal delen op Facebook en op een dag kwam daardoor een tweede onbekende weldoener op mijn pad, die me een bedrag schonk om tijdelijke woonruimte te huren. Zo kwamen mijn kinderen en ik terecht in een stacaravan, aan de rand van een bos en met uitzicht op een meer. Het was een plek waar we in totaal vier maanden bleven en waar mijn zeer overprikkelde zenuwstelsel langzaamaan wat tot rust kwam.
Toen de zomervakantie aanbrak, vertrokken we daar. De laatste weken tot aan de oplevering van ons nieuwe huis overbrugde ik deels bij dierbare vrienden en deels in de stacaravan van een familielid.
Ik leerde erdoor dat er altijd engelen op mijn pad zijn en komen, al zie ik ze in het moment (nog) niet.
In augustus was dan het moment daar: het ontvangen van de sleutel van ons nieuwe huis. Die ervaring, wat dat deed met mij en mijn kinderen en onze dankbaarheid daarvoor, zal altijd levendig in mijn herinnering blijven.
Ik heb een plek als ONS Kantelhuis in die periode van overbrugging gemist. Een plek waar mijn kinderen en ik op adem konden komen. Een plek die een zo soepel mogelijke transitie tussen twee levensfasen mogelijk maakt.
Meer over Sophie en haar unieke kunst vind je op haar website www.sophiestok.com